ESKİLERDEN

Kunegonda yorum yazdım bugün,yollayamadım.O yoruma benzer bir yazı yazmalıyım,düşüncesiyle yola çıktım.
Orta okulda müzik öğretmenim Faik Canselen (bizim dönemde müzik adamları müzik dersine,ressamlar resim dersine gelirlerdi) konservatuara gitmemi önermişti.Müzik beni çok heyecanlandırıyordu,olamadı.İsmet paşa kız enstitüsüne gittim,orada resim beni çok heyecanlandırdı,resmin çeşitli kullanılışlarını gördük.Tuval,cam,kımaş,tahta,artı desen,teknik resim,moda çizimleri,hep yeni ve değişik şeyler üretmek üzere çalıştık.Evet,bu benim hayatım dedim.Sonra Balıkesirde jet pilotlarını gördüm,aman tanrım,göklerde uçmak,kimbilir ne müthiştir dedim.Hemen liseye döndüm,ikinci sınıfa geldiğimde,kızların yerde,olacağını,jet uçaklarıyla uçamıyacağını öğrendim.o sene okuldan ayrıldım.O dönem şiir zamanımdı,hatta ya iki ya da üç şiirim Varlık Dergisinde basılmıştı.Yirmi yaşımda bankada çalışmaya başladım,bir sene sonra İstanbula geldim.Üç banka ve bu üç bankanın değişik şubelerinde çalıştıktan sonra Dormen tiyatrosunun kursuyla Tiyatroya adım attım.Veeee benliğimi buldum.İşte benim hayatım,işte benim mesleğim dedim.o gün bugündür,çalıştığım her gün,benim için,olağan üstü bir gündür.Her yeni projede hayata şimdi başlıyor gibi heyecanlanır,küllerinden doğan Simurg gibi yeniden doğup,gençleşirim.İnsanın gerçek isteğini bulabilmesi çok zaman alır.Bazen ne isteyip,ne istemediğizi bilemeyiz.Eskiler,bizim gibi olanlara MAYMUN İŞTAHLI derlerdi,yanılırlardı.Bizler en iyisini bulmak için çırpınan insanlarız bence...Bazılarımız buldu,bazılarımız,arıyor,bazılarımız işin farkında bile değiller...Önlerine konanı yapıyorlar...Bence bizim gibi olmak en güzeli...Araştırmaya devam...Sevgiler...