BAŞLIK YOK

Olabilirmiydi bilmiyorum.Ayın on üçünden beri yazmıyorum,yazamıyorum.O küçücük üç resmi yazıya koymasını beceremedim.Halbuki yeğenim göstermişti,ya çok aceleciyim,herşeyi birbirine karıştırıyorum.Çünkü,beklemesini bilmiyorum.Ya da çok dikkatsizim,yine her şeyi birbirine karıştırıyorum.Neyse sonunda Ankaradan can kurtaranım ACAM geldi.İki saniyede resimleri aktardı,tamam be annecik dedi,yoksa daha günlerce beklerdim ben...KUNEGONDUM dan yardım istiyemiyorum,çünkü o neredeyse soluk almaya vakit bulamıyor.O da benim gibi yerinde duramıyor,aklına gelen,gelmeyen herşeyin peşine düşüyor ve hayatı bir koşu yaşıyor...Aslına bakarsanız ACA da öyle aslında iki gün evvel geldi ama koşturup duruyor,ancak fırsat yaratabildik yazının başına oturabilmeye...
Dün bir arkadaşımla,Tahta kaleye gittik,incik boncuk bakmaya,ne kadar güzeidir,tahtakale,kapalıçarşı,mısırçarşısı
cıvıl cıvıl,hareketli,ordan oraya koşturanlar,bir itiş bir kakış,her saniyesi yaşam dolu...Binbir çeşit insan görürsünüz oralarda...Senelerdir gitmiyordum,neden mi,korkudan!Eskisi kadar hızlı yürüyemiyorum,baston kullanıyorum,dengem eskisi gibi değil...O kalabalıkta naparım,diyordum...Ama ikibin dokuzun son günlerinden düne kadar üç kere gittim,oralara...Ne mutlu oldum anlatamam,insan yaşadığını anlıyor,yaşamanın ,sağlıklı olmanın,korkmamanın ne önemli olduğunu ,vesvese yapmanın,hiç bir yararı değil,zararı olduğunu anlıyor...Tavsiye ederim,yapmaktan çekindiğiniz şeyler varsa,siz de deneyin,tamam tabi ki dikkatli olun,balıklama atlamayın ama yine de deneyin derim...Gerçekten YAŞAMAK GÜZEL ŞEY BE KARDEŞİM N.H. Görüşürüz,sevgiler...